Kerstverhaal deel II (V)

Orgel en Schors begroetten elkaar. Ook ik stapte uit de auto en werd door Schors begroet met een welgemeend ‘nee toch?’ Naar de ingang lopen, ernaast staan, kijken hoe laat het is, wachten. Eerst nadrukkelijk naar elkaar zwijgen, daarna een indrukwekkende spraakverwarring tussen Orgel en Schors. Vervolgens zei Orgel iets tegen me over de jury van een of andere literatuurprijs, in zijn ogen zag ik dat hij zelf in ieder geval echt geloofde wat hij vertelde. Drank kwam het parkeerterrein op zoeven. Zoeven is het juiste woord ja, want hij bereed een elektrische fiets. Groeten, zus en zo, dit en dat. Drank zei iets over zijn proefschrift, Orgel antwoorde dat zijn boek opging voor een herdruk. Ze communiceerden niet, ze wisselden informatie uit. Wachten op Belg en Boom, oorverdovende stilte. Schors kreeg duidelijk heel erg het gevoel dat ze ook iets moest zeggen, en er kwam iets uit haar mond dat heel erg op gevoel leek, maar het was toch net anders. Belg en Boom kwamen aanlopen, triomfantelijk bijna. ‘Daar zijn ze’, vatte Drank de situatie samen. We waren compleet en liepen met zijn zessen het schooltje binnen. We gingen hier vandaag een kerstverhaal naspelen. Ideetje van Belg. Ik had er weinig hoop in dat dit de teamspirit ging bevorderen, maar goed, hoop is als de zon, als je er enkel in gelooft als je hem ziet overleef je het nooit tot het einde van de nacht, zei iemand ooit, wie ook alweer? Een kerstverhaal naspelen, alsof iemand in de letteren nog in een god geloofde. Aan de andere kant, dat betekende niet dat alles wat vóór een god gemaakt is per definitie niets waard was, integendeel. Ook kan het geen kwaad het lijden af en toe weer eens te actualiseren, ook een beproefd concept in ons vakgebied trouwens, om de morsdode onderzoeksobjecten die we bestuderen met een lompe knal weer relevant te schreeuwen, maar dat terzijde. Lijden dus, zonder lijden een afgevlakt, dof leven, en dat is helemáál geen leven, daar moet de medemens zo nu en dan aan herinnert worden. Ik liep toevallig achter Drank de aula binnen, dus ik fluisterde keihard in zijn oor: ‘Stripboeken zijn als pedofielen, ze zijn gemaakt voor kinderen.’